S P L E E N

მთვარეა და ქარი. თრთიან ფოთლები და ცვივიან. სავსეა ქუჩები.

დადიან მოკუნტულები და ლაპარაკობენ გინდენბურგზე, მზეზე; ფიქრობენ ქარზე და გამხმარ ფოთლებზე.

გაჭენებულ ეტლზე მოთქვამს არღანი.

მთვარეა და ქარი.

სჩივიან ფარნები: მოსწყინდათ ერთნაირი თვალების ნაბვა.

სამრეკლოზე შავი დიაკონია. ეშმაკის ნაბიჯებს ებრძვიან რკინის სახურავები. დიაკვნის ახალუხი შავად ფრიალებს.

დადიან მოთენთილები, ლაპარაკობენ სიყვარულზე და თვალები შავ დიაკონს არ სცილდება.

იცინის ვიღაცა. სხვებიც იცინიან.

მთვარე ათეთრებს კუბოს დუქნის დარაბაზე.

ვიღაცა მიდის შუა ქუჩაში.

დადიან ჯგუფად ფილაქანზე…

ეშინიათ სახლის, მარტოობის!

არა აქვს ბოლო ამ ღამეს!

მთვარეა და ქარი, კრთიან ფოთლები და ცვივიან.

N O C T U R N E

ჩემი ზღაპრების დედოფალი კაფეში დავინახე. თალხი კაბა ეცვა გიშრის ღილები შეკინძული.

მოწყენით იჯდა კუთხეში და ათვალიერებდა სტუმრებს. მისი ალმასის საყურე ცისარტყელას ფერებს ათამაშებდა ელექტრონის შუქზე.

მარტო მე ვიცანი მისი ლურჯი თვალები, ბროლის კოშკიდან რომ ატყვევებდა ქვეყანას.

სიხარულით ავკანკალდი: მე ვიცი, რომ დედოფალმა დამინახა. შავ მარაოს დააცქერდა და ფურცვლა დაუწყო.

უეცრად ადგა, შავი კაბა გაისწორა, ლურჯი თვალები შემომანათა და კარებს მიაშურა.

უკან გავყევი.

მისი შავი ტანი ლანდად მიდიოდა ყრუ ქუჩებში და ეს მარტო მე ვიცოდი.

ისე ნელა მიდიოდა, ისე მწუხარე იყო მისი თვალები, კუთხეში რომ მომიხედა…

დიდი ძეგლის ჩრდილს მიეფარა და ვეღარ დავინახე…