ცქრიალა კატოს ყელი მოეღერებია. მუსიკის გიჟურად მოცეკვავე ხმებში მცურავი, იგი ზღაპრულ პეპელას გავდა.
- რა ბედნიერი ვარ! - ჩასჩურჩულებდა ყმაწვილი და ნიავივით მოათამაშებდა ცქრიალა პეპელას.
მოხუცი მათხოვარი გარდაიცვალა! - მიაგება კარებში დაღვრემილმა ელენემ. მახინჯი ელენე წელშიც მოხრილიყო.
მერე? ისა, რომ… კატო! განა სიკვდილზე არასოდეს არ გიფიქრია?
- ღმერთო ჩემო, რა უნდა მეფიქრა: სიკვდილი, სიკვდილია, მორჩა და გათავდა.
- არა,სხვანაირად?
- მაინც?
- იცი, ჩვენი სიცოცხლე პეპლის სიცოცხლეზე მეტი როდია!..
- მერე რა?
- ჰოდა, სიკვდილი ადამიანს სპობს, აქრობს. იგი ადამიანს მოსწყვეტს ხოლმე მსოფლიო ბაღიდან, როგორც ჩვენ ყვავილებსა ვწყვეტთ. რა საშინელი უნდა იყოს სიკვდილი!.. აი, ის მათხოვარი რო კვდებოდა…
- ერთი შენც! თვითონ არა სთქვი, პეპლებსა ვგავართო: ალბათ ჩვენი სიცოცხლე ზაფხულად უნდა ვაქციოთ, პეპლებივით სულ ვიცეკვოთ, ვითამაშოთ… აი, მე დღეს რა…
- შენ შენა, და მე? - სადღაც სიღმიდან დაეკითხა საბრალო მახინჯი, - მე არც აქ, არც… - და ბუტბუტით გაშორდა ჩაფიქრებულ კატოს, ცელქ კატოს მახინჯი ელენე.
1912 წ.
Ý
Комментариев нет:
Отправить комментарий