შალვა აფხაიძეს
ქალაქის ბაღის ყრუ კუთხეში დაჯდება მარტო. უსმენს მუსიკას, კრიალოსანზე ითვლის წარსულ წელიწადებს - ქარვასავით დაბინდულს. იგონებს მეგობრებს.
ხშირად ჩამოეძინება ცარიელ სკამზე და სიზმარივით ესმის სიცილი, კაბების შრიალი.
დაბინდდება, გაჩუმდება მუსიკა. ხალხი წავა.
უგულო გაჰყვება განათებულ ქუჩებს.
არ უნდა ადრე დაბრუნება ცივ ოთახში: არავინ დახვდება, არავინ მოეფერება.
Комментариев нет:
Отправить комментарий